GłĂłd przychodzi zwykle po spektaklu. Paląca potrzeba ludzi. Puszczają hamulce. Rozbestwione ego szuka zaspokojenia, kontaktu, głaskania, chuchania i dmuchania, pieszczot, dobrego słowa i czułości. Szuka szaleństwa, znieczulenia, picia, ćpania i seksu. Wszystkiego w nadmiarze. W nasyceniu. Do dna.

To nie jest opowieść o Nowym Jorku, Ciudad de MĂŠxico, Warszawie ani Krakowie, choć dzieje się we wszystkich tych miejscach. To nie opowieść o podrĂłżach, imprezach, aktorskim światku i sztuce, choć wszystkie te elementy w sobie zawiera.

To historia walki z nałogiem, perwersyjnym głodem, nienasyconym ego i opresją rzeczywistości. To refleksja, ktĂłra kiełkowała, by objąć świat teatru, rodakĂłw, o sobie mniemanie i powracające narodowe demony. To wyrzut i skrucha, krzyk i śmiech, to "stop" i "naprzĂłd" jednocześnie.